Zo vaak hoorde ik het: 'je bent te lief'.
En ik hoorde altijd: 'je bent niet goed genoeg'.
Want wanneer deze opmerking in een commerciële setting viel, hoorde ik heus: 'laat niet over je heen lopen'.
En zo waren er nog veel andere plekken waar ik te licht bevonden werd door te lief te zijn.
Het is voor mij oprecht hard werken om me 'minder lief' (wat men daar ook maar onder mag verstaan) voor te doen.
Heb 't wel echter wel veel geprobeerd. En liep totaal leeg.
Trouwens, ben ik dan echt zo lief?
Ik kan oprecht boos zijn (tot verbazing van een aantal misschien) en geloof ook dat ik niet lief ben wanneer je me op een slechte dag treft.
Maar wanneer mijn hart open staat, kan ik niet anders dan liefhebben, vol verwondering, geduld en zonder oordeel, maar met verwachting naar de ander kijken.
En nu: bouw ik aan een plek waar deze liefde mijn voordeur vormt.
Mensen komen bij me om te ontdekken wie ze zijn.
Wat een volgende stap is die bij ze past.
Altijd wanneer we die eerste ontmoeting hebben, hoor ik ze zeggen:‘Het is toch wel spannend’.
Of: ‘het voelt net als een rapport na het invullen van de test’
Lees: heb ik het wel goed gedaan?
Wat je aan de buitenkant niet direct ziet, is dat we allemaal die voorzichtigheid om ons hart dragen als het gaat om wie we echt zijn.
Het voelt kwetsbaar, geen muur meer om even achter weg te duiken.
Het is ook onbekend, gek genoeg, want wat zal ik nu te horen krijgen?
Ik ben me altijd heel bewust van deze plek.
Verwachten we vaak niet onbewust eerder een correctie dan een goedkeuring?
Inmiddels zie ik dat mijn lief zijn, zó mijn kracht is.
Er is geen andere manier om elke ontmoeting in te gaan en deze kwetsbaarheid recht te doen.
Zonder oordeel.
Met volle aandacht en liefdevolle nabijheid.
Het is mijn kado aan jou.
Comentarios