Je weg vinden naar geloof,
je wortelen in onwankelbaar ‘zijn’.
Iets waar menig Boek veel over zegt. Menig leraar over onderwijst en ook menig onderwerp van gesprek is.
In het braaf de wegen volgen van wat er van je verwacht wordt, van je gedacht wordt, heb je hard gewerkt om de waarheid van de boeken, de leraren en alle conversaties tot je te nemen.
Je voelde de kloof tussen wat ‘hoort’ en hoe het werkelijk voelt. Je bent zelfs zover gegaan om dan maar niet zo veel te voelen, om je vast te kunnen houden aan de externe ‘wijsheid’.
‘Soms is het hard werken, toch?’ dacht je, “gewoon doorzetten, genoeg geloven".
Ontmoedigd neergestreken bij je onrust, onvrede en vragen, besef je je pijnvol: ‘En wat is nu precies ook alweer het goede nieuws van die blijde boodschap?’.
Je was je niet bewust dat alles er al was.
Jij bent er!
Jaren heb je kennis vergaart.
Gezocht naar waarheid. Niets stilde.
Vanbinnen bleef de onrust…en inmiddels ook de teleurstelling.
Weet je, jij bent het, en jij alleen, die het ‘goede nieuws’ naar binnen kunt dragen. Naar elk deel van jou dat onrustig is.
Elke ‘hug on the inside’ laat onrust verdwijnen en vrede verschijnen.
Oprechte vrede en veiligheid liggen niet buiten je, ze bevinden zich in je.
Ze zijn er al…wachtend op onthulling.
Wanneer jij temidden van je onrust kan gaan zitten (heel dapper!) en zelf kan vertellen dat het Goed is…
dan doet Vrede werkelijk z’n intrede in je hart.
Welkom Thuis, lieverd.
Kommentare