Of ik wel even het volgende stukje wilde voorlezen. Ik voelde mijn wangen warm worden. Op mijn mooist las ik de moeilijke zinnen uit het aardrijkskundeboek. Na een paar regels nam mijn zelfvertrouwen toe en begon ik wat harder te praten. “Teksel is het grootste eiland van...” Ik kwam niet verder want een lachsalvo daverde om mij heen. Ik kan nog voelen hoe de schaamte in mijn buik zakte en mijn oren liet gloeien. Teksel. Wist ik veel. Het geheugen is een raar ding. Hele vakanties zijn weggevaagd. Diploma uitreikingen zijn in mijn hoofd niet meer dan vage flarden. Verjaardagen verworden tot een grote feestjessoep. Maar soms zijn er dan ineens van die kleine dingen waarvan je tot in detail nog weet hoe het ging. Zo herinner ik me ook dat ik iets had met, of beter gezegd tégen, het woord ‘schiereiland’. Regelmatig kwam het terug in de les, en ik weet nog het onbestemde gevoel dat het woord me gaf. Ik wist namelijk niet wat het betekende. Toen het nog normaal was om het niet te weten was ik vergeten het te vragen. En nu leek de rest het allang te begrijpen en durfde ik niet meer. Tot een onbetamelijk late leeftijd leefde ik in het ongewisse. Ik geloof dat ik twaalf was toen iemand het me eindelijk uitlegde. Bleek het hartstikke simpel te zijn. Al dat ongemak om niks.
Het leuke van een schiereiland is dat het vaak als een soort puzzelstukje in het vaste land lijkt te passen. De hoekjes en inkepingen van de kustlijn vallen nog precies bij elkaar, als een herinnering aan hoe het eerst was. Het is gewoon een eigen leven gaan leiden en nu zijn eigen landje. Maar altijd met een lijntje naar het moederschip. Het beste van twee werelden. Vrij en blij met een horizon aan alle zijden, met daarbij de luxe van de faciliteiten van het vaste land.
We leven in een tijd van eilandjes. Iedereen zijn eigen wereld, iedereen zijn eigen tent. Hoewel we doldruk zijn met onze voortdurende connectie met de rest van de wereld, blijkt het soms bij nader inzien weinig meer dan gebakken lucht en dobberen we bij tijden stuurloos rond.
De kunst van leven is een schiereiland te zijn. Je verbinden aan de ander. Verbinden aan je God. Durven gezien te worden. Vrij, maar nooit verloren. Eigenheid, maar nooit alleen. Een brug slaan naar het vaste land. En dan voorzichtig van je eiland stappen. Op de tast loop je naar de overkant en vindt daar vaste bodem. Een nieuw land; Columbus is er niks bij. En terwijl je voeten hun weg banen langs de kustlijn van het onontgonnen Vaderland, vind je daar de herinnering aan jezelf.
En dat eilandgevoel? Daarvoor ga je dan op vakantie naar Teksel.
Geschreven door Gerrianne Hakkesteeg
Opmerkingen