Afgelopen week had ik een bijzondere ontmoeting met iemand. De kwetsbaarheid was de kracht van onze conversatie.
Hij vertelde me dit: ‘Wanneer ik morgen wakker zou worden en alles waar ik aan gewerkt heb, is niet meer, dan raakt het me niet eens.’ En daar schrok hij van. Hij sprak namelijk over alles wat hij met zoveel tijd, liefde, moeite en ook talent in al die jaren heeft opgebouwd, met groot succes. Er klonk zowel pijn als verwarring door in zijn stem. Hoe kan ik dit zeggen? Dit is toch waar ik al mijn toewijding aan gegeven heb?
En nu is hij op een punt beland waarbij zijn lichaam aangeeft dat het niet langer gaat. Vaak een aanwijzing, na lang doorgegaan te zijn en de onbewust gevoelde onrust niet direct geplaatst te kunnen hebben. Het ontzettend stoere van zijn verhaal is dat hij bij dit ongemak is gaan zitten. Dat klinkt stoer in mijn oren, maar tegelijk weet ik dat dit een rotplek is (uit eigen ervaring)! En daarom vind ik het zo stoer!
Dit is een plek waar je constateert dat het oude niet meer haalbaar is, niet langer kan. En tegelijk het nieuwe, het ‘wat is wel mogelijk?’ nog lang niet helder is. Je zit ergens tussenin, niet wetend wat een ‘voor’ en een ‘na’ zal zijn. Wat je op deze plek ervaart is een rauwe mengelmoes van rouw, verdriet, zwaarte, leegte, onmacht, chaos met een vleugje hoop en ergens een ver weten dat je weet, maar zonder de antwoorden.
Gooi dit in een blender en je leven ziet er van de ene op de andere dag totaal anders uit. Toch vormen deze gevoelens, vragen en ook frustraties een vruchtbare plek. Ok, dit klinkt heel zoet. Is het niet, het is rauw, wat ik al zei. Maar ik wil degene zijn die als eerste erkenning geeft aan deze plek, stoere plek. Wetend dat dit het startpunt is van een nieuwe weg vol zingeving. Een eerste reactie - een logische - is om de antwoorden buiten jezelf te zoeken. Je moet toch iets doen, nu alles in de soep loopt? Iets als: ‘kan ik mijn omstandigheden aanpassen?’, ‘wat als ik minder ga werken’, ‘ik ga het nu écht anders aanpakken: ik ga verhuizen!’. De grote sprong naar het nieuwe, waar je (onbewust) zo naar verlangt, is pas te nemen in vertrouwen wanneer je eerst weet wat de antwoorden zijn op de vragen: ‘wie ben ik nu werkelijk? En wat draag ik met me mee voor deze wereld?’. Velen weten niet eens dat er antwoorden klaar liggen op deze vragen. Jouw goud ligt voor handen en geeft antwoorden op je innerlijke onrust. Het vormt de basis naar jouw ‘nieuw’. En geloof me, het is je bodem in die nu zo voelbare put.
Deze vrije val die je maakt is niet het einde, het is het begin! Laat je maar vallen, het is veilig. Goud vangt je op en is er, ook als jij het (nog) niet ziet. En stoere jij, you’re right on track! The best is yet to come!
Comments