Lopend langs de etalages van het leven, zie ik mezelf in de weerspiegeling. Afgezet tegen kleurige fashion, loop ik doelloos langs de schreeuwerige kortingstickers.
Gedachten schieten van hoog naar laag, afhankelijk van wat mijn oog ziet. Vluchtig als de wind verdampt ieder woord.
Thuisgekomen zet ik mijn volle tassen neer naast mijn lege lijf. Geschokt door het grote contrast, verbaas ik me over de uitblijvende voldoening. Dat zouden deze aankopen toch geven?
Meestal pikt de waan van de dag dit ongemak weer voor me op. Die kortstondige systeemcrash wordt dan ingeruild voor tomeloze drukte.
Maar nu is er geen vlucht mogelijk. Mijn lichaam registreert de leegte en mijn hoofd is al vragen aan het stellen.
Hoe werkt dit? Waar ligt vervulling? Wat is wel goed genoeg voor geluk, voldoening, zingeving?
Snappend dat kleding een zeer tijdelijk - maar toch aangenaam - vertier is, struin ik in gedachten langs allerlei andere etalages van het leven.
De etalages waar hard werken, ambitieuze plannen, financiële vrijheid, status als enthousiastmerende stippen op de horizon staan. Maar ook hier zie ik volle tassen, wanen van de dag en een leeg lichaam. Moe, niet voldaan en het meeste van de tijd afgemat door de verantwoordelijkheden die erbij horen.
Dagen knopen zich aan elkaar, activiteiten volgen elkaar in rap tempo op, haast niet bij te houden.
En als er rust is, is er altijd dat appèl. Niet hoorbaar als een gesproken woord, maar wel voelbaar als een fysieke trekkracht aan mijn hart.
Waar kan ik heen om dit niet te voelen?
Ik koester inmiddels niet meer de illusie dat alles ooit af zal zijn, maar het laat me steeds dieper in het zand zakken als in een terugtrekkende golf.
Terugkijkend op deze oude etalages is de kleurige fashion veel minder kleurrijk en hoor ik steeds minder mijn weerspiegeling deze leegte verkondigen. Ik begrijp dat dit eerst te ervaren en doorleven me heeft gebracht waar ik nu ben.
De akelige vragen en constateringen heb ik toegestaan.
Ze hebben m’n grond vruchtbaar gemaakt.
En antwoorden kwamen binnen als zachte dauwdruppels.
Ik heb ze gekoesterd, hoewel ik lange tijd niet in staat was er een lopend verhaal van te maken.
Ze lichtten steeds op hoe wijsheid te dragen is als een ‘latest fashion-item’.
De eerste berg in het leven was beklommen, die staat.
Huis en haard, maatstaven van de wereld aangetikt, de weg die velen bewandelen ook ontdekt en doorleefd.
Nu kom ik bij de voet van die tweede berg. De berg van zingeving en zie ik hoe alle dingen die ik opgebouwd, nagestreefd en gekocht heb, hier niet meer van waarde zijn.
In het dal van leegte en vragen wordt de bubbel van de zo gekende waan van de dag doorgeprikt.
Wie ben ik hier? In ieder geval niet meer te identificeren door oude kenmerken. Eenzaam en verwarrend, ja.
Maar er heerst ook een belofte.
Eentje die meer appèl op me doet dan alle bekende etalages.
Hier mag ik zijn, wil ik met wie ik ben een bijdrage leveren aan die prachtige wereld om de etalages heen!
Geluk ligt direct voor handen wanneer ik ontdek dat ik zoveel ballast (wat ik die hele eerste berg omhoog getorst heb) mag loslaten. De ballast van ‘moeten zijn’, ‘hoe het hoort’, ‘druk zijn’ en ‘schone schijn’.
Er lijkt geen etalageraam meer te zijn tussen mij en de wereld.
Geen schreeuwerige reclame meer tussen mij en wat ik werkelijk mag doen.
Wanneer ik mijn hart volg, zie ik echte waarde van me uitgaan. Zie ik mensen om me heen openbloeien, en de nieuwe kledinglijn van ‘wijsheid’ in de aanbieding gaan!
Wauw, wat staat dat een mens mooi!
Je werkelijk vrij voelen, voldaan voelen, begint met het stellen van de juiste vragen.
Niet bang zijn voor de schijnbare onsamenhangendheid van de antwoorden.
De belofte eren die er ligt.
Verdragen van het ongemak.
Én het gaan ontdekken van je eigen etalage!
Wie ben je voor deze wereld? Wat is er zichtbaar in jouw prachtige winkel? Wat heb je de wereld te bieden?
En weet je, ik blijk de wandel niet alleen te doen! Er zijn zovelen die met leeg gemaakte handen de volheid van het leven delen.
Will you join?
Comments