Keerpunt

In de afgelopen tijd heb ik vele keerpunten gehad. 

​

Wat is het een opgave om te ontdekken wat het precies is wat je wilt doen en hoe je het wilt doen. En de vertaalslag wil maken naar missie en ondernemen.

Zelfs nu ik me heel bewust ben wat mijn sterke kanten zijn, blijven er in het vinden van een vorm nog veel mogelijkheden open liggen die om keuzes vragen.

 

Eerlijk, ik ben mezelf er ook wel eens in verloren. Of hoe ik het liever zie: een trial and error.

 

Maar nu heb ik een heel belangrijk keerpunt te maken.

 

Because somewhere along the way, I lost a precious thing.

 

Met het oprechte verlangen iedereen te willen bereiken met het prachtige werk wat ik doe, heb ik mijn eigen taal aangepast. 

Dit alles om niemand buiten te sluiten, om het zo breed mogelijk neer te kunnen zetten omdat ik oprecht één ding geloof: dat datgene wat ik doe voor iedereen is!

 

Maar waar ik zo druk was met hoe het aan de ‘voorkant’ zou overkomen, of het toegankelijk genoeg was, heb ik mezelf, aan de binnenkant, hierin enorm tekort gedaan.

 

Ik spreek namelijk niet de taal buiten die mijn hart binnen spreekt.

Ik heb ’t gaandeweg gecensureerd, gecorrigeerd zodat alles breed toegankelijk bleef.

(Als ondernemer beland je dan ook zomaar in een wereld waarin ‘het zo hoort’ of waar gebaande wegen je verder van jezelf brengen in plaats van dichter bij je hart. Been there!)

 

Maar nu voel ik pijn, ik voel verlies.

 

Alles wat ik doe, waar ik zo’n intense vervulling in ervaar, is me namelijk gegeven. 

Iedereen die me persoonlijk kent, weet dat ik leef en werk vanuit de liefdevolle verbinding met God. Ik zeg altijd: zit je met mij aan tafel, dan ontmoet je ook Hem ;-).

Het is ook alleen in verbinding met Hem en mezelf dat ik deze dingen kán doen.

 

En precies dit essentiële stuk is niet ‘commercieel’, is misschien niet ‘passend’ voor iedereen en nog zoveel meer.

 

In de afgelopen jaren is het een persoonlijke reis geweest naar nieuwe grond. Eigen grond.

Mijn beeld en ontzag voor God is in deze tijd - vaak ook door spannende omwegen - veel rijker en groter geworden. 

 

‘It was a path that became a road’.

 

Start van deze reis was mijn hart wat breekt door de verdeeldheid die het christen zijn kan opleveren in real life.

 

Kerkmuren die niet bijeenbrengen, maar uiteen drijven.

Overtuigingen die bepalend zijn in plaats van verbindend.

Ik kon het nooit rijmen moet hoe ik God zie en ervaar.

 

Het liet me met veel vragen.

Waar ikzelf enorm OK mee was.

Vragen verdragen maakte me los van een vast weten.

 

En dat dit alles alleen maar leidde tot een nog grotere liefde voor en van God, heeft me echt overvallen.

 

Deze verandering heeft zich vooral in mijn hart en ook in een kleine cirkel van mensen om me heen afgespeeld. Veilig.

​

Maar niet langer kan ik blijven doen wat ik deed, zonder daar ook de woorden aan te koppelen die nu mijn weg vormen. 

 

Wat uiteindelijk leidde tot het verdragen van de volgende vragen:

 

Kan ik werkelijk zeggen wat ik te zeggen heb?

Durf ik, zonder masker, te zijn wie ik ben? 

Kan ik de vragen delen én ook de vondsten die deze opgeleverd hebben?

Mag ik de dochter zijn van een Hemelse Vader die niets liever wil dan het plan uit te wandelen wat in haar leven ligt opgeslagen? 

Op haar manier, in haar taal?

 

Het is tijd:

 

Ik geef mezelf radicale toestemming om zo authentiek te zijn dat altijd mijn woorden van binnen in overeenstemming zullen zijn met mijn woorden buiten.

Of ik nu ondernemer, moeder, vriendin, activator of zus ben.

 

Leidt dit misschien tot ‘verdeeldheid’? 

Zullen er zich anderen niet kunnen vinden in deze taal? 

Ja, misschien wel.

Ik weet dat ik ook deze vragen kan verdragen. Het is ok.

 

Ik geloof bovenal dat het zal leiden tot meer helderheid, waarheid, hoop en echtheid. Voor mij en hopelijk ook voor jou.

 

Geen ruimte meer voor angst.

Liefde heeft het laatste woord.

 

Bless you & me ;-)!